De broertjes, zo werden ze genoemd. Mijn vader en zijn broer. Twee nakomertjes. Hun moeder noemde ze ook wel “mijn jungskes”.
Ze werden tot op het bot verwend, zegt mijn vader altijd. Zijn broertje kreeg hersenvliesontsteking toen hij klein was. Hij kreeg bergen kado’s op zijn bed, en bleef alsmaar roepen: “Ik wil iets aaaaaaaanders!” Nog steeds is dat een gevleugelde uitspraak in onze familie. Ze werden niet alleen verwend maar ook extreem beschermd tegen de ‘boze’ buitenwereld. Als de fanfare langskwam, doken de twee broertjes verschrikt onder de tafel. Bang gemaakt door hun moeder die als de dood was dat haar twee ‘jungskes’ met de fanfare zouden meelopen. Sloten en meertjes meden ze, want daar zouden ze ‘Pietje Haak’ tegenkomen. Leren zwemmen hebben ze beiden pas op latere leeftijd. Mijn vader heeft zich vaak afgevraagd waarom zijn ouders hen afschermden van alle moeilijkheden in het leven. Zelf maakte hij andere keuzes. Wij mochten onze eigen fouten maken. Wij moesten leren zwemmen om de angst voor het water te bezweren.
Mijn vader deed enige tijd geleden een familie opstelling in een zoektocht naar antwoorden op vragen over hemzelf als opvoeder. Hier kwam hij tot een belangrijk inzicht, waarin hij de opvoeding van zijn ouders op een andere manier leerde begrijpen en waarderen. Dat zij als de twee nakomertjes verwend en beschermd werden bleek onvermijdelijk.
Vóór hen kwamen vier doodgeboren kinderen. Vier jongens. Waarvan twee voldragen. Onverwacht doodgeboren in het ziekenhuis. De grote zorg van mijn oma was of ze nu wel in de hemel zouden zijn gekomen, de jongetjes waren ten slotte niet gedoopt.[1] Ze werden door mijn opa in een kistje achterop de fiets vanaf het ziekenhuis naar het kerkhof gebracht, waar ze via een achterommetje door de pastoor werden ontvangen. Waar werden ze begraven? Hoe heetten ze? De namen Hans en Peter komen telkens terug, dat heeft oma toen mijn vader klein was ooit gezegd. Maar het is al zo lang geleden.
Hoe moest dat voor zijn vader zijn geweest om zo door de nacht te gaan met een dood babytje achterop, helemaal alleen, zijn vrouw achterlatend? En zijn moeder? Wat heeft ze niet moeten doorstaan, vier keer achter elkaar? Geen wonder eigenlijk dat ze zo voorzichtig was met haar twee ‘jungskes’. De familie opstelling maakt inzichtelijk dat mijn vader en zijn broer een bijzondere positie hadden door de vier doodgeboren kinderen die voor hen kwamen. Het maakt duidelijk dat de pijn van zijn ouders hun opvoeding bepaald heeft. Deze wetenschap maakt dat het zijn ouders geen recht doet om te veroordelen dat ze hem in angst hebben laten opgroeien.
Naar aanleiding van de familie opstelling heeft mijn vader een monument gemaakt voor de broertjes om hen een plek te geven, letterlijk, maar ook figuurlijk een plek in de familie. In de familie-moestuin plaatste hij een paal, als het ware om hun bestaan te verankeren tussen de andere broers en zussen. Samen met mijn broer beitelde hij hun geboorte data in de paal. Zijn oudste zus Anja, die als een moeder was, gaf hem een schitterend uitgekerfd babyarmpje. Dit plaatsten ze in een nisje in de paal. Voor de paal plaatsten ze een biels met een kaars. De roos die ze bij de paal plantten is nu in volle bloei. Het maken van dit monument was voor mijn vader een ode aan zijn broers, een erkenning van het verdriet van zijn ouders. Het was de voltooiing van een lange zoektocht naar het hoe en waarom van de opvoeding die hij zelf kreeg en de opvoeding die hij zijn eigen kinderen gaf. Nog regelmatig als hij in de moestuin aan het werk is, ziet hij de gouden letters die de geboortedata van zijn vier broertjes markeren, en dat geeft rust en een gevoel van heelheid.
Het vormgeven van een ritueel is een creatief en intuïtief proces, dat een persoonlijke of familie zoektocht kan verrijken. Het nodigt uit tot het delen van verhalen, het vormgeven van antwoorden en het stellen van nieuwe vragen. Door persoonlijke inzichten vorm te geven in een ritueel, symbool, of monument krijgt dit proces een zichtbare en tastbare plek in het dagelijkse leven. Bovendien biedt een symbool of monument de kans om jouw inzichten te delen met anderen. Door de plek in de familie-moestuin werd onze hele familie betrokken in het verhaal van de vier overleden broertjes en de twee broertjes die na hen kwamen.
Vanuit onze coachpraktijk De Verdieping voor Kinderen bieden we persoonlijke trajecten aan voor iedereen die op zoek wil naar de schatten in zijn of haar familie: http://www.deverdiepingvoorkinderen.nl/familie-schatten/
[1] Doop kon alleen plaats vinden bij leven. Binnen de katholieke kerk heerste tot zeker in de jaren ’70 de overtuiging dat alleen de doop toegang bood tot de hemel. Ongedoopte kinderen werden in die tijd buiten het kerkhof begraven, in ongewijde aarde.
Wil je meer informatie over Magie van Kindercoaching?
Neem dan contact met ons op.
Wij informeren je graag vrijblijvend over de mogelijkheden.
Klik HIER voor de contactpagina