Opvoeden anno nu – de spiegel van persoonlijk leiderschap

Zembla heeft een mooie documentaire gemaakt over ‘ouders van tegenwoordig’.
De ondertitel van deze documentaire:
De ouders van tegenwoordig zitten met de handen in het haar omdat ze niet meer weten hoe ze moeten opvoeden. Of ze nu straffen of belonen, het maakt geen indruk op Lisa, Sophie, Luna, Bram en Daan. Ze hebben of krijgen toch alles wat hun hartje begeert. De moderne ouder wil geen machtsstrijd met zijn kind; liever beschouwen ze zoon of dochter als hun beste vriend of vriendin. Ze zetten hun kinderen zo op een voetstuk dat die gaan geloven dat ze de meest bijzondere personen op aarde zijn.
Als zoon of dochter zich op school misdraagt, hoeft het kind zich niet te verantwoorden, maar gaat mama of papa bij de leraar verhaal halen. Deskundigen zijn bang dat de prinsen en prinsessen die op de achterbank van hockeytraining naar vioolles worden vervoerd, zullen uitgroeien tot een generatie narcisten. En ze waarschuwen ervoor dat deze kinderen niet zijn voorbereid op het echte leven. Nederlandse kinderen zijn de gelukkigste ter wereld, maar vallen daarna in een diep zwart gat. Uit onderzoek blijkt dat er nergens zoveel twintigers in therapie zijn voor depressive en burnout. Zembla onderzoekt wat opvoeden in 2015 zo moeilijk maakt.

Ik heb deze documentaire met aandacht gevolgd en ja, ook ik heb me hierin herkend als ouder. ‘Mam, breng je me even naar mijn stage?‘ – en ja hoor, mam springt in de houding en rijdt zoonlief naar de gevraagde locatie. ‘Mam, ik lust geen worteltjes, mag ik wat anders?’ – en ja hoor, moeders kookt drie groentes zodat de koters toch maar aan hun pitamientjes komen om er tijdens het eten achter te komen dat ze na een ieniemienie hapje alweer ‘vol’ zitten.
Waarom ik dit doe? Ik wil gewoon een goede moeder zijn. En niet een boze gefrustreerde. Ik weet het toch zo goed als kindercoach????? (voor anderen)

De Zembla documentaire hield mij in ieder geval wel een spiegel voor waar ik met enige schroom toch in heb gekeken. Voor mezelf, maar ook voor de ouders die ik in de kindercoachpraktijk welkom heet. De moeders die zo hun best doen om het niet zoals mijn ouders willen doen. De vaders die niet zo dominant willen zijn als hun eigen vader. De ouders die opvoeden zo lastig vinden omdat ze, wanneer ze een regel stellen thuis ontdekken dat dit bij andere ouders weer wel mag.

Tijden zijn veranderd.
Terug naar vroeger is niet mogelijk. We ontwikkelen ons namelijk. Als mens, als zoon/ dochter, als vader/ moeder, als professional. En deze ontwikkeling volgt op een andere ontwikkeling. Zo is de rol tussen man en vrouw inmiddels echt veranderd. Ons oerweten heeft nog wel een rollenpatroon in zich, maar in ontwikkelde fase. En daar zijn we allemaal trots op en blij mee.

Hoe zit het dan met de ontwikkeling van het ouderschap? Welke ontwikkeling was hiervoor en waarin bevinden wij ons?
Kijkend naar wat ons voor ging, de generatie van onze ouders, dan zien we dat er heel wat aan de rolverdeling is gesleuteld. Van moeder thuis en vader op het werk is in veel gevallen nog wel sprake, maar ook moeders werken nu, hebben een eigen inkomen en in de huishouding zijn de taken inmiddels redelijk verdeeld. Deze ontwikkeling heeft ons heel veel opgeleverd en ook veel gekost. Kijkend naar mijn eigen positie als vrouw wil ik in mijn perfectionisme graag alle ballen tegelijk in de lucht houden en hierin ook nog eens smetteloos zijn. Dat lukt natuurlijk niet, maar dagelijks waag ik opnieuw een poging.
Op sommige fronten lukt het best hoor. Maar over het grote geheel genomen zie ik in mijn rol als moeder toch nog wat ‘leerpuntjes’. Gelukkig heb ik geduldige kinderen die keurig meewerken om die leerpuntjes aan te gaan.

Wanneer ik kijk naar de ontwikkeling van het bewustzijn, het deel waar ik als kindercoach mijn vak van heb gemaakt, dan kan ik eigenlijk niet anders dan concluderen dat dit het thema is waar we nu als vaders en moeders voor staan: een stap in onze eigen ontwikkeling maken en dat betekent het bewustzijn van onszelf in het ouderschap ontwikkelen. Niet vanuit dominantie, maar vanuit innerlijk leiderschap. Niet vanuit machtsspelletjes met onze kinderen, maar vanuit inzicht over onze eigen emoties, gedachten en gevoelens. Niet vanuit angst, maar vanuit vertrouwen in onszelf.

Vanuit persoonlijk leiderschap kan ik een voorbeeld zijn voor mijn kinderen om in hun eigen leiderschap te gaan staan. Vanuit bezield persoonlijk leiderschap kan ik een inspiratie zijn voor de drie kanjers van mijn leven. En vanuit dit leiderschap heb ik controle over mijn eigen projecties, emoties en frustraties, kan ik ze aangaan en de lessen doorgeven aan mijn kinderen.

Opvoeding die vanuit dit persoonlijk leiderschap ontstaat is gebaseerd op dieper weten, op innerlijke wijsheid en op persoonlijke groei.

Klik HIER voor de uitzending van Zembla.